Mijn perspectief op Beiroet en Libanon

Na het meemaken van een van de grootste niet-nucleaire explosies ooit geregistreerd, een verwoestende bankencrisis, wijdverspreide inflatie en massale emigratie, had ik een groot verlangen om terug te keren naar Beiroet. Ik moest opladen en vroeg me af of de stad hetzelfde zou zijn na alles wat er was gebeurd. Had ze haar schoonheid, charme en levensonderhoud weten te behouden? Veranderden mijn gevoelens jegens haar in de loop der jaren?

In april 2023 landde ik op de luchthaven van Beiroet en vanaf het moment dat ik uitstapte, voelde ik me thuis. Wat is het aan Beiroet dat me na al die jaren blijft aantrekken als een betovering die ik niet kan verbreken? Of was het een soort zwarte magie, die me erover laat dromen en verlangen naar haar schoonheid en chaos, omdat ik zelfs van haar chaos hou.

De billboards op de rit van de luchthaven naar het huis van mijn zus, de ruzies in de auto en het zicht op de Middellandse Zee gaven me een gevoel van comfort en vertrouwdheid, innerlijke rust en geluk. Het voelde alsof ik nooit was weggegaan. Het voelt altijd alsof ik nooit ben weggegaan. Was ik er gisteren niet nog? Of was het 6 maanden geleden, of een jaar? Ik kan het me niet herinneren! Alles voelt zo vertrouwd. Tot mijn vreugde was alles nog steeds hetzelfde! Haar hart en ziel zijn er nog steeds, haar energie, haar levendigheid, haar uniciteit zijn onveranderd. En dan is er de zee, de Middellandse Zee, die me overal vergezelt, of ik nu van zuid naar noord reis of terugrijd van een van de vele bergen. Daar ligt het met zijn grootsheid en adembenemende zonsondergangen. Mijn ogen, ja mijn ogen smachten naar het zicht op de zee en ik zoek het op waar ik ook heen ga. Zonder het, verliezen ze hun licht en glans. Zelfs mijn haar en huid kwamen weer tot leven en herstelden hun glans. Gebouwen kunnen worden vernietigd en herbouwd, geld kan komen en gaan, maar het hart en de ziel van Beiroet kunnen niet worden verscheurd.

Zoals een goede vriend ooit tegen me zei, is Beiroet als een giftige ex waar je niet van lijkt los te kunnen komen. Ondanks alle pijn en tegenslagen blijf je terugkomen voor meer.

Beiroet is niet alleen een plek, het is een gevoel, een staat van zijn. Het is de warmte van de zon op je gezicht, het geluid van een lach en de smaak van Libanees eten op je lippen. Het is een stad die iedereen omarmt die haar kusten bezoekt, een stad die zowel oud als nieuw is, zowel gebroken als heel.

Beiroet is een stad van paradoxen, waar oud en nieuw samenkomen in een delicate dans. Haar oude ruïnes fluisteren verhalen uit het verleden, terwijl moderne hoogbouw erbovenuit torent en naar de hemel reikt. De stad draagt de littekens van een tumultueuze geschiedenis, maar haar volk is veerkrachtig en herrijst voortdurend uit de puinhopen om hun geliefde stad te herbouwen.

De mensen van Libanon zijn een weerspiegeling van de geest van de stad, een smeltkroes van culturen en tradities die haar karakter hebben gevormd. Ze zijn gepassioneerde mensen die het leven in al haar vormen vieren. Ze vinden vreugde in de eenvoudigste dingen, of het nu een kopje koffie is met vrienden of een wandeling langs de Corniche, of een luie zondagslunch met familie en vrienden, of feesten tot diep in de nacht op daken en in nachtclubs.

Maar te midden van de schoonheid en vreugde heeft Libanon ook pijn en lijden gekend en kent het nog steeds. Het is verscheurd door oorlog en conflict, haar volk gedwongen om hun huizen te ontvluchten en toevlucht te zoeken in vreemde landen. Toch, net als ik, hebben ze nooit hun hoop of hun liefde voor hun land verloren. Net als ik zijn ze niet gestopt met dromen van de dag dat ze terug zullen gaan en zich opnieuw in haar armen zullen vestigen.

In de woorden van Kahlil Gibran: "Jij hebt jouw Libanon en haar dilemma. Ik heb mijn Libanon en haar schoonheid." Libanon mag dan een land van paradoxen zijn, het is ook een plek van adembenemende schoonheid, een plek die de harten van allen die het tegenkomen verovert. Het laat een indruk achter op de zielen van degenen die het bezoeken, een herinnering die lang blijft hangen nadat ze vertrekken.

Elke keer als ik Libanon moet verlaten, kan ik niet anders dan altijd een stukje ervan met me meedragen en een stukje van mij daar achterlaten, als bewijs van de blijvende kracht van haar schoonheid en haar volk.

Nayla